domingo, 1 de marzo de 2009

Fume e Fogo / Humo y fuego


De nuevo pongo un poema de hace tiempo, para ser exactos, del verano de la catástrofe que sufrió Galicia con los incendios hace un par de años. El poema fue escrito en gallego, así que es normal que la traducción no rime demasiado, de todas formas, espero que os guste y que os dé una idea de por lo que se pasó en estas hermosas tierras.
FUME E FOGO

Non podo respirar, No puedo respirar,
o fume vaime afogar, el humo me va a ahogar,
a miña gorxa non fai se non berrar, mi garganta no hace sino gritar,
ese aire contaminado,
ese aire contaminado,
por ela non pode pasar. por ella no puede pasar.

Os narices séntense mal, Las narices se sienten mal,
e as gorxas teñen que protestar, y las gargantas tienen que protestar,
por este aire alterado, por este aire alterado,
que nos chega de tódolos lados. que nos llega de todos lados.

Este aire gris, Este aire gris,
que parece non ter fin, que parece no tener fin,
o fume que nos rodea, el humo que nos rodea,
e que nos enche de pena. y que nos llena de pena.

Estas barreiras que nos envolven, Estas barreras que nos envuelven,
que nos illan do mundo, que nos aislan del mundo,
e que non nos deixan ver, y que no nos dejan ver,
como os nosos montes,
como nuestros montes,

non paran de arder. no paran de arder.

Os nosos fermosos montes, Nuestros hermosos montes,
as nosas belas árbores, nuestros bellos árboles,
todo queda arrasado, todo queda arrasado,
por un lume,
por un fuego,
que non deixa nada o seu paso. que no deja nada a su paso.

As nosas lágrimas teñen que saír, Las lágrimas tienen que salir,
non o podemos impedir, no lo podemos impedir,
as nosas paisaxes queimadas, nuestras montañas quemadas,
as nosas terras arrasadas. nuestras tierras arrasadas.



No hay comentarios: